dwa.

Dostaje cios, ta sama myśl w głowie odzywa się: "Czy odciąć rękę, która karmi mnie? Czy bez godności swej, ten ciężar w ciszy nieść?"

Poranek niczym nie różnił się od wszystkich innych poranków, Bartek spał wtulony w moje plecy i lekko pochrapywał. Po cichu wymsknęłam się z jego objęć, narzuciłam na siebie koszulkę Kurka i podążyłam w stronę kuchni. Uchyliłam okno, pozwalając promieniom słońca wpaść do pomieszczenia. Zdałam sobie sprawę, że od dziś codziennie rano będzie witać mnie słońce, a nie moskiewskie, zachmurzone niebo. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Upiłam łyk wody i spojrzałam na ścienny zegar. Dochodziła dziewiąta, a mnie właśnie olśniło i przypomniałam sobie, że Kurek na ósmą miał stawić się w siedzibie klubu. Wybiegłam z kuchni, potykając się o nierozpakowany karton.

-Bartek! Wstawaj!

Krzyknęłam naiwnie, bo przecież wiedziałam, że mój mąż ma cholernie twardy sen. Potrząsnęłam jego ramieniem, ale on tylko mruknął coś niewyraźnie.

-Cholera, Kurek!

Otworzył leniwie oczy i zdezorientowany spojrzał na mnie.

-Jest dziewiąta! Godzinę temu powinieneś być w klubie.

Zerwał się na równe nogi, plącząc się w kołdrze. Czasami jest z nim gorzej jak z małym dzieckiem.

-Ja pierdole, nie mogłaś mnie obudzić wcześniej?!

Wydarł się na mnie, przeszukując szafę.

-Może to moja wina?!

-Tak!

-Trzeba było sobie budzik nastawiać, idioto!

-Nastawiłem! Gdzie jest moja koszula?

-Nie wiem.

Fuknęłam zdenerwowana jego zachowaniem.

-To co ty cholera wiesz?!

-Wiem, że mam cię już dosyć!

W ostatnim momencie gryzę się w język i powstrzymuję się od powiedzenia „wiem, że już cię nie kocham!”. Wyrzuciłabym z siebie to, co już od dawna we mnie siedzi i pożera od środka. Użyłam i tak o wiele bardziej łagodnych słów, jednak widząc zatrzymanego w pół kroku Kurka ze smutkiem i wściekłością na twarzy, patrząc w jego przepełnione bólem oczy przypominam sobie, że przecież jestem dla niego kochającą żoną, z którą chcę spełnić resztę swojego życia.

-Z tego co zauważyłem to masz mnie dosyć od kilku tygodni.

Mówi przerażająco ponurym i niepodobnym do niego głosem, a potem zamyka się w łazience, żeby po chwili trzasnąć drzwiami wyjściowymi i pognać do klubu. A ja – z całkowitym rozchwianiem emocjonalnym i ze łzami w oczach wychodzę na ogromny balkon dzierżąc kubek kawy w dłoni i paczkę mentolowych, które przecież rzuciłam, bo Bartosz mnie o to prosił.

Kolejna kłótnia o nic, kolejne ostre słowa, kolejny odpalony papieros i kolejny dzień bez miłości.

Nie kocham go. Nie potrafię go już kochać. Nie umiem, cholera nie umiem.

Wracam do środka, a moją uwagę przykuwa zdjęcie leżące pośród sterty niepoukładanych rzeczy. Czarny garnitur, biała suknia i welon, pełno kwiatów, dorożka z dwoma końmi w tle. Ale przede wszystkim dwójka pozornie szczęśliwych osób. Młoda para. Kropla słonej łzy spływa na fotografie. Odrzucam zdjęcie w kąt i wycieram policzki, słysząc trzaśnięcie drzwiami.

-Zajebiście, cudowne zdanie sobie o mnie wyrobili.

Fuka gniewnie wchodząc do salonu, a ja spoglądam na mojego męża i widzę w nim obcego faceta, którego nie znam, a już na pewno nie kocham.

*

Pierdolić to wszystko.

Projekt z gubimy-się ruszy najprawdopodobniej po zakończeniu Kubiaka.