siedem.

Hej, ja przed tobą umieram. Masuj obolałe niedomówienia. Tylko w Tobie nadzieja. Teraz chore serce otwieraj, bez znieczulenia.

Trzy dni później Zosia wróciła do Polski. Wizyta przyjaciółki dobrze mi zrobiła i pomogła podjąć pewne decyzje. Od sobotniej przygody w klubie nie kontaktowałam się z Bartoszem, ale i on również milczał. Po tygodniu natrętnych telefonów i smsów nastały dni ciszy. Szczerze mówiąc, źle się z tym czułam. Było mi źle, bo może rzeczywiście chciałam spokoju, chciałam żeby Bartek dał mi czas, ale brak jakiegokolwiek odzewu z jego strony dał mi do zrozumienia, że przestało mu zależeć. Przestał walczyć o nas.

Męczyło mnie tysiące myśli, wyrzuty sumienia i wstyd. Już kilka razy miałam wybrany jego numer, ale gdy miałam wcisnąć zieloną słuchawkę, tchórzyłam. Chciałam zadzwonić, wytłumaczyć, spotkać się, chciałam chyba wrócić. Ale za każdym razem coś mnie powstrzymywało. 

Smuga słońca wpadła przez kuchenne okno do pomieszczenia. Odrzuciłam od siebie wszystkie myśli i niedopowiedzenia. Chwyciłam IPoda ze słuchawkami i wyszłam z mieszkania. Spacerowałam po mieście, próbując cieszyć się ładną pogodą. Po dwóch godzinach wróciłam do bloku, uprzednio wyjmując kilka listów ze skrzynki. Większość z nich to same oferty i reklamy, ale jedna była inna. Rozerwałam kopertę i wpatrywałam się w list napisany w włoskim języku. Włoski znałam dobrze, jednakże nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z pismem urzędowym.

Z pozwem rozwodowym.

Opadłam na krzesło i ponownie przeczytałam list. 

Nie wierzyłam. Nie potrafiłam uwierzyć, że to naprawdę koniec, że Bartek się poddał.

Wstałam i wybiegłam z mieszkania. Biegłam przez całe miasto, myśląc tylko o jednej osobie. Zatrzymałam się dopiero pod jego blokiem. Oparłam ręce o kolana i łapczywie oddychałam. Powoli wspięłam się na trzecie piętro. Zawahałam się, zanim nacisnęłam dzwonek. Długo nikt nie otwierał i gdy chciałam już usiąść na schodku, w drzwiach stanął zaspany Bartosz w samych szortach.

-Iga? – przetarł zmęczone oczy i spojrzał na mnie pytającym wzrokiem

-Naprawdę tego chcesz?

-O czym ty mówisz? – powiedział, zamykając za mną drzwi.

-Dostałam pismo z sądu. – odpowiedziałam, wbijając wzrok w jego oczy

-Wiesz Iga, przemyślałem sobie wszystko i tak chyba będzie najlepiej. Mam już tego dość.

-Bartek, ale ja nie chcę. Wiem, że zachowałam się jak idiotka, zawiodłam cię, ale nie potrafię żyć bez ciebie.

-Ja nie chcę tak dalej żyć. Mam dość twoich humorków, idiotycznych zachowań i niezdecydowania. – podnosi głos, żywo gestykulując rękoma – Gdy ja chcę, żeby wszystko było normalnie, chcę założyć rodzinę, myślę o dziecku, ty mi mówisz, że nagle mnie nie kochasz, wyprowadzasz się, prawie mnie zdradzasz, choć nie wiem czy nie zrobiłaś tego wcześniej, a teraz gdy ja otrzeźwiałem i chcę to wszystko skończyć, to ty się kurwa nie zgadzasz! – wybucha krzykiem – Co ty do cholery wyprawiasz?!

-Bartuś… - podchodzę do niego, starając się powstrzymać łzy.

-Nie, zostaw. Błagam, Iga. – mówi cicho, wtulam się niepewnie w jego tors, jednak on nie odsuwa się.

Wspinam się na place, kładę dłoń na jego zarośniętym policzku. Wplątuję ją w rozczochrane włosy, przyciągam go do siebie. Ulega, nie protestuje. Spragnione siebie usta łączą się w namiętnym pocałunku. Jego ramiona zamykają mnie w szczelnym uścisku, fala gorąca rozlewa się w brzuchu.

-Będzie dobrze, naprawimy to. – mówię pomiędzy pocałunkami.

Bartosz odrywa się od moich ust, wpatruje się w moje oczy. Zgarnia kosmyk włosów za ucho, gładzi dłonią moją twarz.

-Nie Iga. Idź już.

Mówi i znika w łazience.

Nie próbuję walczyć, potulnie wychodzę z mieszkania.

Chyba go straciłam.

*

Przepraszam za tą chujnie powyżej.

Jeszcze dwa.

gubimy-się